هرلحظه از عمر ما،

فرودگاه حادثه ای است،

که حاصل آن:

تشویش، اضطراب، آشفتگی ذهن، استرس و ... دلتنگی های جانکاه درونی است،

دلتنگ، آن است که در تنگنای زندگی، دست به هر آنچه که حس می کند، می آویزد،

اما از یاد می برد که محکم ترین ریسمان نجات، در درون اوست،

درمان همان جایی است که درد را تولید کرده است، داروی آن را نیز باید از همان جا جست،

و ...

پناه بردن به خود و یاری جستن از سرمایه های درونی خویش،

یعنی: ... "حضرت دوست"

آنجه در بیرون ما می گذرد، بی ارزش تر از آن است که بتواند ما را شاد یا ناشاد کند.

دوستان خوبم، هفته ای پر بار با حضرت دوست درپیش داشته باشیم،

تا منظر دیگر با هستی