” بهار نامه “
بهار ...
موسمِ حقيقت طلبى،
عشق و خدا شناسى است،
فصلى كه،
خورشيد،
جهان را حياتى تازه مي بخشد،
در بهار ...
پس از شبى آكنده از رعد و برق،
آن چه در صبحگاهان،
برايمان به ارمغان مي آورد،
گل هاي سرخ و سفيد بهارى است،
شهر در پوششي عطر آگين غرق مي شود،
بوى سبزه هاى تازه پيچيده،
رايحه ى دل انگيز،
ياس هاي زرد،
حسى مطبوع را،
در كوچه پس كوچه هاى شهرمان جارى مي سازد،
ديدارى نو،
با پديده هاى جمال و جلال و لطف حضرت دوست،
تفكر و تآملى،
در زيبايى هاي بستان طبيعت،
هر ورق از برگ سبز درختان و شكوفه هايش،
دفترى از معرفت كردگار،
بهار ...
تنها دگرگونى در طبيعت نيست،
بهار،
هنگامه ى تحولى عميق و هدفمند،
در روح و قلب آدمى است،
بيانگر حيات مجدد و شورانگيز دل آدمى است،
حيات دوباره ي طبيعت و دل،
پرده اى ازپرده هاى نمايش او ى آشناست،
نسيم دل انگيزش،
پيام طراوت، شادابى،اميد و سر زندگى است،
بلبلانش، شور و نشاط را به گوش مى رسانند،
آموزه هايش،
شادابى، تنوع، تبادل، تحول و حيات آفرينى را آشيانه ى دل مى كند،
و ... بهار،
رستاخيزِ تكرارى و ابدى است،
و...بهار،
يعنى رقص و شور زندگى.
شنبه ٩٢/٠١/١٧